De soms monotone, soms in snelheid wisselende belletjes op de afdeling hartbewaking doen me denken aan Boeddhistische monniken. In mijn hoofd zie ik ze rondlopen door de gangen en in lotushouding zitten in hun kamers, tussen de mantra’s door hun belletjes rinkelend. Het idee heeft iets geruststellends. Dat er voor iedereen die hier ligt een monnik rondloopt en een belletje rinkelt om zijn of haar staat van Zijn aan te geven.
Het was een volle dag die begon met kortsluiting die ik niet opgelost kreeg, waardoor ik zonder stroom in keuken en woon-werkkamer zat vanaf het ontbijt. Zonder stroom dan maar een bezoekje gebracht aan mijn favoriete kunstenaarswinkel, waar ik als troost wat fijn nieuw tekenmateriaal mocht uitzoeken van mijzelf om daarna door te gaan naar de studio. Daar wilde ik gaan werken aan een speciale versie van de Hartsoetra in het Tibetaans.
Tegelijkertijd nam de rest van mijn familie, 150 km verder, afscheid van de jongste zus van mijn vader, mijn ’tantetje’. Paniekaanvallen op de snelweg, een snel overbelast lijf en onzekerheid over onverwachtte omleidingen door de staking en de hitte, zorgden ervoor dat ik er niet bij kon zijn. Daar waren 4 dagen van stress en paniek aan vooraf gegaan om het toch te willen proberen en te bedenken hoe dat zou kunnen. Uiteindelijk gaf mijn vader de doorslag en toestemming om niet te gaan, hij wist als geen ander wat het me zou kosten. Hij had gelijk. Dus bracht ik de hele zondag door in de studio, werkend aan iets wat ik mijn tante en familie mee kon geven bij het afscheid. Zo was ik er dan toch bij.
Gisteren was het dan zover. Om 12.15u stak ik de kaarsjes aan in mijn studio, zoals altijd voor ik aan het werk ga, pingelde mijn vredesbelletje een paar keer voor de Boeddha en ging aan het werk. Dit was wat ik kan en altijd doe in situaties waarin ik niet anders kan: mijn energie en liefde meegeven in een speciaal, bij het moment passend, werk.
Gisteren was dat de ‘Gate’ mantra. Een mantra die gaat over het bereiken van nirvana. ‘De andere kant.’ Een mooie intentie om mee te geven op haar reis.
Twee uur na de begrafenis kwamen de eerste berichtjes en foto’s via twee nichtjes binnen. Foto’s via haar dochter en een whatsapp-gesprek met de dochter van haar andere broer, die inmiddels weer onderweg waren naar hun huis.
Het werd een emotionele uitwisseling. Toen de berichtenstroom eindigde, draaide ik me om, om het werk af te maken en begon het heftig bonzen in mijn borstkas. Nou ben ik bekend met hyperventileren, reflux en allerlei andere randverschijnselen die lijken op hartproblemen, maar hier zat een klemmende pijn tussen mijn schouderbladen en misselijkheid bij die ik niet kende en ik was alleen op het terrein verder, dus voor de zekerheid toch maar even 112 gebeld. Deze vond het nodig de ambulance te sturen. ‘Niet schrikken, hij komt niet met gillende sirenes, ze komen gewoon rustig naar je toe rijden om je even na te kijken’, stelde de dame aan de telefoon me gerust. Een kleine onregelmatigheid en het niet kunnen vinden van een eerder gemaakt hartfilmpje noopte de ambulance arts me toch even mee te willen nemen voor een bloedonderzoek, wat binnen een bepaalde tijd moest, dus of ik maar mee wilde gaan. Tsja en daar loop je dan, met een stuk of 6 slangetjes gekoppeld aan de ambulancechauffeur die het kastje draagt waar jij aan vast zit, te zoeken naar de sleutels, die uiteraard nu NIET op de plek liggen waar je ze altijd laat, te bellen met je lieve buurvrouw: of haar man mijn hondje in de studio en mij later uit het ziekenhuis wil halen, want ik moet even mee voor een onderzoekje.
En zo lag ik dan ineens aan slangetjes en computerschermen gekoppeld, te luisteren naar de ‘monniken’ op zaal. Een ontnuchterende ommekeer in wat een dag van afscheid van mijn tante moest worden. Ik besluit nog even niemand te bellen, niet voor ik weet of er echt iets aan de hand is, dus na alle standaard vragen, bloedafname en nieuwe slangetjes, ditmaal gekoppeld aan twee grote beeldschermen vol cijfertjes, metertjes, bliepjes en belletjes, maak ik gebruik van de rust om even tot mijzelf te komen. Goddank voor moderne gadgets, zodat je op je telefoon ook opgeslagen artikeltjes kunt lezen. Ik kies voor het enige waar ik nu echt rustig van wordt: lezen over de Japanse kunst van Hokusai.
Na uiteindelijk 5 uur wachten, een flauwe maaltijd, maar wat is dat lekker als je trek hebt, en het overdenken van alle paniek van de laatste jaren en dagen, inclusief die in de ambulance (want nee, die houden geen rekening met angsten en snelwegen) en de lift en straks de terugreis, komt het verlossende woord: er is niets gevonden, u mag naar huis!
Langzaam komt het gevoel op dat het genoeg is, ik wil dit niet meer, zoveel paniek, zoveel angst, zoveel constante stress. Ik wil vrij zijn om te gaan en staan waar ik wil, ik wil mijn familie zien, met vriendinnen op stap gaan, tripjes ondernemen, Portugal ontdekken, Nepal, Japan zien, maar vooral en in de eerste plaats me veilig voelen in deze wereld waar ik nu al 52 jaar in leef en het overgrote deel daarvan heb moeten knokken tegen chaos en verwarring in mijn hoofd en een verleden wat zich niet zomaar weg liet zetten, maar in flashbacks en angsten steeds opnieuw de voorgrond eist. Dat verleden heb ik de moeilijkste dingen nu wel van onder ogen gezien, De grootste dingen zijn verwerkt en opgelost, de grote chaos van meervoudig zijn is ook weg, waarom blijft dan toch die angst zo hardnekkig volhouden?
Omdat ik nog niet geleerd heb daadwerkelijk te ontspannen, te rusten in een besef van veilig zijn, mijn brein is al mijn hele leven ingesteld op gevaar en daar houdt hij zich het merendeel van de tijd mee bezig, wat ik hem ook verder te doen geef. Maar ik ben er klaar mee, ik wil nu eindelijk echt leven, daarbuiten, tussen de mensen, mijn familie, nieuwe vrienden. Maar hoe leer je veilig zijn, als je niet eens weet hoe dat echt voelt?
Dat is de uitdaging die nu voor me ligt. Mijn nichtjes zijn een familie-reunie in oktober aan het plannen en ik wil daarbij zijn. Het volgende grote familiegebeuren wil ik meemaken, zonder angst, in vol vertrouwen. Hoe dat moet weet ik nog niet, maar daar ga ik nu naar op zoek.
Ondertussen werk ik verder aan de grote ‘Gate’ mantra, de essentie van de Hartsoetra. Het wordt een afscheid van mijn tante en misschien wel een nieuw begin voor allebei:
Gate, Gate, Paragate, Para Sam gate Bodhisvaha.
Bodhi Svaha
“Gone, Gone, Gone beyond Gone utterly beyond
Oh, what an awakening!
Dag lief tantetje, dankjewel dat je mijn lieve tante wilde zijn xxxx
